در این حالت باید افکار و احساسات کودک را در نظر گرفت. در مورد کودکان دارای ویژگی های استثنایی مسایلی وجود دارند که درمانگر کودک باید آن ها را مورد توجه قرار دهد. این مسایل عبارتند از: خصوصیات شناختی، آموزشی، هیجانی، و جسمی ویژه و نیز پویایی های خانوادگی که کودکان ناتوان را از همسالان غیر ناتوان شان متمایز می کنند. 

افکار و احساس های درمانگر درباره یک ناتوانی بخصوص تاثیر چشمگیری بر رفتار مراجع دارند. ناتانسون باورهای متعددی را توصیف می کند که متخصصانی که با فرد ناتوان کار می کنند دارند. این باورها در مداخله درمانی اختلال ایجاد می کنند. اگر درمانگر بر حسب برچسب به کودک بنگرد ممکن است مشکلاتی پدید آید. مشاور/درمانگر ممکن است گرایش داشته باشد کودک را در درجه اول بر پایه یک بعد واحد مرتبط با جنبه ای ناتوانی مانند هوش پایین تر ارزیابی نماید. این تلقی می تواند به بی توجهی به سایر خصوصیات کودک از جمله علایق، ویژگی های شخصیتی مثبت، مهارت های اجتماعی و رفتار انطباقی منجر شود. ممکن است به بی همتایی کودک به عنوان یک فرد کم بها داده شده و تصورات قالبی درباره کارهایی که کودک میتواند و نمیتواند انجام دهد تحمیل شوند. ممکن است به اشتباه چنین پنداشته شود که کودک با محدودیت ها و توانایی هایی که درمانگر در حکم مشخصه های یک برچسب معین تحمیل کرده است تطبیق می کند.