در نظریه رفتاری، که عمدتا بر پایه صورت بندیهای آغازین نظریه یادگیری بنا نهاده شده است، اگر هم حرفی راجع به اعضای خانواده به میان بیاید، بدین صورت است که آنها قسمتی از محیط طبیعی درمانجو هستند. لذا، وقتی درمانگر در پی راههایی برای خاموش ساختن رفتار نامطلوب در مانجوست، به مشاهده این موضوع می پردازد که این اشخاص چگونه به تحریک یا راه اندازی رفتار مشکل آفرین یا غیرانطباقی بیمار می پردازند و به چه نحوی آن رفتار را تقویت می کنند. با اینکه فرض بر این است که ما تغییر رفتار انحرافی فرد باید رفتار اعضای اصلی خانواده دگرگون شود، به ندرت مداخلات درمانی متوجه کل خانواده است. وقتی هم این اقدامات صورت گرفتند.

همانگونه فالون (۱۹۹۱) می گوید، منظور درمانگر از مشاهده الگوهای رفتار انحرافی ( مثلا، یک کودک که تداوم این رفتار می دهند. مشکل آفرین دست کم تاحدودی به خاطر تقویت یا پاداشهایی است و خانواده به آن رفتار می دهند. با اینکه اقدامات درمانی هنوز هم معطوف به فرد است، رفتار درمانگر در همان حال می کوشد به اعضای اصلی خانواده بیاموزد که بهترین شیوه ی تغییر یا اصلاح رفتار آنها به چه صورتی باید باشد که دیگر باعث حفظ و تداوم رفتار انحرافی درمانجو نشود.طلایه داران این نوع اقدامات، روانشناسی به نام جرالد پترسون بوده است ( پترسون و برادسکی، 1966)این اقدامات غالبا در خانه ی در مانجو اجرا می شوند و برای تغییر رفتار کودکی که چندین مشکل دارد و والدینی که او را تقویت می کنند، از اصول یادگیری حاصل از آزمایشگاه استفاده می شود.